Το ντόπιο μεγάλο κεφάλαιο και η «κυβέρνηση της Αριστεράς»

by _/\_

Με τον τίτλο «Μονοπώλιο εκατομμυριούχων στην Ελλάδα της διαπλοκής», το γερμανικό περιοδικό Stern δημοσίευσε τις ημέρες των Χριστουγέννων άρθρο που αφορά τις διασυνδέσεις Ελλήνων επιχειρηματιών με πολιτικούς, τη φοροδιαφυγή αλλά και την έλλειψη διάθεσης αλληλεγγύης από τους έλληνες πλούσιους προς τον δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό.

Ρε­πορ­τάζ για το άρθρο δη­μο­σιεύ­τη­κε και στην Εφη­με­ρί­δα των Συ­ντα­κτών, την Δευ­τέ­ρα 24 Δε­κεμ­βρί­ου. Το εν λόγω άρθρο σε χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό του από­σπα­σμα ανα­φέ­ρει ότι «Η Ελ­λά­δα δεν είναι φτωχή χώρα. Όμως ο πλού­τος της είναι άνισα κα­τα­νε­μη­μέ­νος. Το 80% της ιδιω­τι­κής πε­ριου­σί­ας βρί­σκε­ται στα χέρια 2.000 οι­κο­γε­νειών. Τα χρή­μα­τα που βρί­σκο­νται στο εξω­τε­ρι­κό ανέρ­χο­νται στα 200 δις ευρώ. Επί­ση­μα ωστό­σο ανα­φέ­ρε­ται ότι σε ολό­κλη­ρη τη χώρα υπάρ­χουν μόνο εννέα άτομα τα οποία κερ­δί­ζουν πε­ρισ­σό­τε­ρα από 700.000 ευρώ». Στην συ­νέ­χεια του άρ­θρου γί­νε­ται λε­πτο­με­ρής ανα­φο­ρά στα κα­τορ­θώ­μα­τα γνω­στών ελ­λη­νι­κών επι­χει­ρη­μα­τι­κών ονο­μά­των όπως Λαυ­ρε­ντιά­δης, Αγ­γε­λό­που­λος, Κόκ­κα­λης, Βαρ­δι­νο­γιάν­νης, Λά­τσης, ενώ για την πε­ρί­πτω­ση Μπό­μπο­λα ση­μειώ­νει: «Η οι­κο­γέ­νεια του ανή­κει σε μια χού­φτα πα­ντο­δύ­να­μων ελ­λη­νι­κών οι­κο­γε­νειών. Συ­γκρί­νε­ται με τους Ρώ­σους ολι­γάρ­χες της δε­κα­ε­τί­ας του 90». Ακο­λου­θεί συ­νέ­ντευ­ξη του ίδιου του Φώτη Μπό­μπο­λα στο πε­ριο­δι­κό όπου ανά­με­σα στα πολλά και εν­δια­φέ­ρο­ντα που λέει, στην ερώ­τη­ση του δη­μο­σιο­γρά­φου για το «πώς σας φαί­νε­ται η επι­βο­λή ενός φόρου για του πλου­σί­ους» απα­ντά με κυ­νι­σμό: «Αφε­λής ιδέα. Το με­γά­λο κε­φά­λαιο πάντα θα βρί­σκει δρό­μους για να απο­φεύ­γει τη φο­ρο­λό­γη­ση. Αυτό είναι το τί­μη­μα του πα­γκο­σμιο­ποι­η­μέ­νου κό­σμου μας».

Την ίδια στιγ­μή ο ελ­λη­νι­κός εφο­πλι­σμός φι­γου­ρά­ρει στο Top 100 της Lloyd’s List. Έχο­ντας επεν­δύ­σει μέσα στο 2012 κε­φά­λαια ύψους 3,8 δισ. δο­λα­ρί­ων για αγο­ρές πλοί­ων, αυ­ξά­νο­ντας το στόλο του κατά 217 πλοία,oι έλ­λη­νες εφο­πλι­στές με τα πλοία τους με­τα­φέ­ρουν το 20% του πα­γκό­σμιου εμπο­ρί­ου, το οποίο σε πο­σο­στό 90% γί­νε­ται διά θα­λάσ­σης. Στην εν λόγω λίστα, η οποία απαρ­τί­ζε­ται από επι­χει­ρη­μα­τί­ες που πρω­τα­γω­νί­στη­σαν το 2012 με τις κι­νή­σεις και τις επεν­δύ­σεις που πραγ­μα­το­ποί­η­σαν, συ­γκα­τα­λέ­γο­νται οι εξής 14 έλ­λη­νες εφο­πλι­στές και στε­λέ­χη της ναυ­τι­λί­ας: Στην πρώτη 5άδα είναι οι Γιάν­νης Αγ­γε­λι­κού­σης στο Νο 4 και Γιώρ­γος Οι­κο­νό­μου στο Νο 5 και ακο­λου­θούν η Aγ­γε­λι­κή Φρά­γκου (18), Πήτερ Λι­βα­νός (26), Γιώρ­γος Προ­κο­πί­ου (28), Βί­κτω­ρας Ρέ­στης (56), Κω­στα­ντί­νος Κων­στα­ντα­κό­που­λος (60), Συ­με­ών Πα­ληός (63), Νίκος Τσά­κος (72), Θε­ό­δω­ρος Βε­νιά­μης (75) ως πρό­ε­δρος της Ένω­σης Ελ­λή­νων Εφο­πλι­στών, Κώ­στας Γραμ­μέ­νος (81) κα­θη­γη­τής στο Cass Business School του Λον­δί­νου, Δη­μή­τρης Με­λισ­σα­νί­δης (82), Ευάγ­γε­λος Μα­ρι­νά­κης (84) και Πήτερ Γε­ωρ­γιό­που­λος (90).

Πα­ράλ­λη­λα στην λίστα Forbes με τους χί­λιους δι­σε­κα­τομ­μυ­ριού­χους για το 2012 υπάρ­χουν δύο Έλ­λη­νες, ο Σπύ­ρος Λά­τσης με πε­ριου­σία 2,8 δισ. δο­λα­ρί­ων και ο Φί­λιπ­πος Νιάρ­χος με 2,5 δισ.

Δεν είναι η πρώτη φορά όπου από την γερ­μα­νι­κή πλευ­ρά γί­νε­ται λόγος για το με­γά­λο μέ­γε­θος του ελ­λη­νι­κού κε­φα­λαί­ου. Πολ­λές φορές ιδιαί­τε­ρα το τε­λευ­ταίο διά­στη­μα ο γερ­μα­νός υπουρ­γός οι­κο­νο­μι­κών ανα­φέ­ρε­ται στην ανα­γκαιό­τη­τα να πλη­ρώ­σουν και οι πλού­σιοι για την ελ­λη­νι­κή κρίση. Ακόμη και ο σκλη­ρός Σόι­μπλε απο­ρεί με την «σκλη­ρό­τη­τα» των Ελ­λή­νων πλου­σί­ων που δεν είναι δια­τε­θει­μέ­νοι να χα­ρί­σουν ούτε ένα ευρώ, την ώρα που παι­διά υπο­σι­τί­ζο­νται και οι­κο­γέ­νειες ζουν χωρίς ηλε­κτρι­κό ρεύμα.

Το πε­ρί­ερ­γο της υπό­θε­σης είναι ότι μια τέ­τοια συ­ζή­τη­ση δεν γί­νε­ται στο εσω­τε­ρι­κό της χώρας. ‘Έχου­με ακού­σει πολλά για προ­δό­τες πο­λι­τι­κούς, για αλή­τες δη­μο­σιο­γρά­φους, για συ­ντε­χνια­κούς συν­δι­κα­λι­στές, για τε­μπέ­λη­δες δη­μο­σί­ους υπαλ­λή­λους και φο­ρο­φυ­γά­δες ελεύ­θε­ρους επαγ­γελ­μα­τί­ες αλλά οτι­δή­πο­τε για το με­γά­λο κε­φά­λαιο περνά στα πολύ ψιλά γράμ­μα­τα των εφη­με­ρί­δων και των κα­να­λιών. Η ελ­λη­νι­κή αστι­κή τάξη που θη­σαύ­ρι­ζε τις προη­γού­με­νες δε­κα­ε­τί­ες, στραγ­γί­ζο­ντας στην κυ­ριο­λε­ξία τα κρα­τι­κά τα­μεία με τις προ­μή­θειες και τις μίζες απου­σιά­ζει από τις ευ­θύ­νες για την οι­κο­νο­μι­κή κρίση, ενώ όποιος επι­χει­ρή­σει έστω και να ανα­φέ­ρει κάτι σχε­τι­κό στην κα­λύ­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται οπα­δός του Χότζα.

Το θέμα απο­κτά με­γα­λύ­τε­ρο εν­δια­φέ­ρον καθώς το τε­λευ­ταίο διά­στη­μα αρ­χί­ζει να απου­σιά­ζει και από την κα­θη­με­ρι­νή πο­λι­τι­κή το­πο­θέ­τη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ει­κό­να που ήταν τε­λεί­ως δια­φο­ρε­τι­κή πριν και κατά την διάρ­κεια των δύο προ­ε­κλο­γι­κών ανα­με­τρή­σε­ων. Εμ­μο­νή στο χρέος, την δα­νεια­κή σύμ­βα­ση και την πα­ρα­γω­γι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση και πολύ λι­γό­τε­ρες ανα­φο­ρές για την φο­ρο­λο­γία των πλού­σιων, την κρα­τι­κο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών και τον έλεγ­χο των με­γά­λων κα­τα­θέ­σε­ων.

Στο ση­μείο αυτό γεν­νά­ται ένα με­γά­λο ερώ­τη­μα. Πως μπο­ρού­με να μι­λά­με για πα­ρα­γω­γι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση ή έστω για οι­κο­νο­μι­κή ανόρ­θω­ση της χώρας και έξοδο από την κρίση αν δεν το­πο­θε­τη­θού­με ρητά για τις τε­ρά­στιες ευ­θύ­νες του ελ­λη­νι­κού κε­φα­λαί­ου; Ποιο απο­τέ­λε­σμα θα έχει όποια κα­τάρ­γη­ση του μνη­μο­νί­ου, όποια διευ­θέ­τη­ση του χρέ­ους αν την επό­με­νη ημέρα θα συ­ζη­τά­με για τον ίδιο με­γα­λο­ερ­γο­λά­βο, για τον ίδιο εθνι­κό προ­μη­θευ­τή και για τους ίδιους τρα­πε­ζί­τες; Είναι βέ­βαιο ότι οι επι­χει­ρη­μα­τί­ες που θα έχουν βγει αλώ­βη­τοι από όλη αυτή την ιστο­ρία θα είναι άλλο τόσο επι­θε­τι­κοί και απαι­τη­τι­κοί απέ­να­ντι σε όποια κυ­βέρ­νη­ση έχει δι­στά­σει να τους ακου­μπή­σει.

Από την άλλη θα ήταν εξί­σου εγκλη­μα­τι­κό η Αρι­στε­ρά να διε­ρευ­νή­σει τρό­πους να «αντι­κα­τα­στή­σει» τις σχέ­σεις κρά­τους και του πα­λιού διε­φθαρ­μέ­νου επι­χει­ρη­μα­τι­κού κό­σμου ανα­ζη­τώ­ντας νέες σύγ­χρο­νες και λι­γό­τε­ρο δο­κι­μα­σμέ­νες «επι­χει­ρη­μα­τι­κές λύ­σεις». Ένας νέος Μπό­μπο­λας ή ένας νέος Κόκ­κα­λης απλά θα ήταν η αρχή της ίδιας ιστο­ρί­ας που ζή­σα­με τα τε­λευ­ταία χρό­νια.

Τι μπο­ρεί να γίνει όμως την επό­με­νη ημέρα, με μια κυ­βέρ­νη­ση με την συμ­με­το­χή της Αρι­στε­ράς; Ποιος θα φτιά­χνει τα με­γά­λα έργα; Ποιος θα προ­μη­θεύ­ει το δη­μό­σιο και τα νο­σο­κο­μεία; Ποιος θα διοι­κεί τις τρά­πε­ζες; Ποιος θα ελέγ­χει την δια­κί­νη­ση του πε­τρε­λαί­ου;

Ανοί­γει λοι­πόν πάλι ανα­γκα­στι­κά η συ­ζή­τη­ση για το τι κυ­βέρ­νη­ση θέ­λου­με. Όποια εκ­δο­χή και να πά­ρου­με, είτε μι­λά­με για κυ­βέρ­νη­ση εθνι­κής σω­τη­ρί­ας, εκτά­κτου ανά­γκης ή κυ­βέρ­νη­ση με επί­κε­ντρο την Αρι­στε­ρά το μόνο βέ­βαιο είναι ότι κα­νέ­νας από τους πι­θα­νούς εταί­ρους, πλην τον υπο­λοί­πων κομ­μά­των της Αρι­στε­ράς, δεν έχει καμία διά­θε­ση σύ­γκρου­σης με το ελ­λη­νι­κό κε­φά­λαιο. Οι μεν Ανε­ξάρ­τη­τοι Έλ­λη­νες «βγά­ζουν σπυ­ρά­κια» σε κάθε ανα­φο­ρά για τους εφο­πλι­στές ενώ η ΔΗΜΑΡ δεν ακου­μπά­ει το θέμα και ανα­φέ­ρε­ται απλά στην «υγιή επι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τα» και τους μη­χα­νι­σμούς ελέγ­χου. Άρα αν επι­λέ­ξου­με κά­ποια από τις πα­ρα­πά­νω εκ­δο­χές, επι­λέ­γου­με να μην αγ­γί­ξου­με τον Μπό­μπο­λα, τον Βαρ­δι­νο­γιάν­νη και τον Κόκ­κα­λη αλλά μόνο να τους απει­λή­σου­με με έλεγ­χο και φο­ρο­λο­γία. Η απά­ντη­ση ήρθε από τον εφο­πλι­στή Ρέστη ( 56ος στην Lloyd’s List) στο Bloomberg στις 27 Ιου­νί­ου σε ερώ­τη­ση για πι­θα­νή φο­ρο­λο­γία των εφο­πλι­στών από το ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αν γί­νο­νταν κυ­βέρ­νη­ση: «Δεν μπο­ρείς να λες στους πλοιο­κτή­τες που έχουν ένα βαθμό φο­ρο­λο­γι­κής ασυ­λί­ας σε όλο τον κόσμο «θα σε φο­ρο­λο­γή­σω». Ναι, σί­γου­ρα! Βρες με πρώτα».

Το πρό­βλη­μα δη­μιουρ­γεί­ται και συ­ντη­ρεί­ται γιατί ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν βάζει στην συ­ζή­τη­ση κά­ποιες αξια­κές αρχές της Αρι­στε­ράς που είναι ο ερ­γα­τι­κός και κοι­νω­νι­κός έλεγ­χος. Μπο­ρεί αυτές οι έν­νοιες να έρ­χο­νται από το μα­κρι­νό πα­ρελ­θόν και να μην απο­τε­λούν ιστο­ρι­κή εμπει­ρία των τε­λευ­ταί­ων γε­νε­ών αλλά απο­τε­λούν το κυ­ρί­αρ­χο στοι­χείο με το οποίο κάθε επα­να­στα­τι­κό και ρι­ζο­σπα­στι­κό κί­νη­μα έχει προ­σπα­θή­σει να επι­βλη­θεί απέ­να­ντι στην αστι­κή τάξη. Θα πρέ­πει να υπάρ­χει η απει­λή στον κα­θη­με­ρι­νό λόγο και στο πρό­γραμ­μα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ότι την επό­με­νη ημέρα υπάρ­χει και άλλος τρό­πος να φτιά­χνο­νται οι δρό­μοι και τα δη­μό­σια έργα και να διοι­κού­νται οι τρά­πε­ζες. Με λίγα λόγια υπάρ­χουν και άλλοι που μπο­ρούν να δια­χει­ρι­στούν τα μέσα πα­ρα­γω­γής – όχι μόνο οι πλού­σιοι επι­χει­ρη­μα­τί­ες αλλά οι ίδιοι οι ερ­γα­ζό­με­νοι για τις ανά­γκες όλου του λαού.

Μόνο με αυτό τον τρόπο η συ­ζή­τη­ση θα αρ­χί­σει από την ανά­πο­δη. Κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς με τα­ξι­κή μο­νο­μέ­ρια που δεν θα δει­λιά­σει απέ­να­ντι στο ντό­πιο και ξένο κε­φά­λαιο, γιατί θα έχει την βού­λη­ση όταν κά­ποιος επι­χει­ρη­μα­τί­ας κλεί­σει την επι­χεί­ρη­ση του ή την πάει σε άλλη χώρα να δώσει την δυ­να­τό­τη­τα να λει­τουρ­γή­σουν το ερ­γο­στά­σιο οι ερ­γά­τες με τον δικό τους έλεγ­χο. Κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς απαλ­λαγ­μέ­νη από τις επι­χει­ρη­μα­τι­κές δου­λεί­ες και εξαρ­τή­σεις που θα μπο­ρεί να συ­ζη­τή­σει με κα­λύ­τε­ρους όρους και χωρίς προ­ϋ­πο­θέ­σεις για το χρέος της και τα δη­μο­σιο­νο­μι­κά της χώρας. Κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς που θα κάνει πρω­τα­γω­νι­στές τον κόσμο της ερ­γα­σί­ας, τους χι­λιά­δες επι­στή­μο­νες που ξε­νι­τεύ­ο­νται, τους νέους και τους μι­κρούς επαγ­γελ­μα­τί­ες, Αυ­τούς όλους που πα­ρά­γουν ετη­σί­ως αυτά τα 200 δις ευρώ που απο­τε­λούν το ΑΕΠ της χώρας, που πα­ρό­λη την συρ­ρί­κνω­ση του κατά 25%, εξα­κο­λου­θεί να είναι από τα με­γα­λύ­τε­ρα σε ανα­λο­γία πλη­θυ­σμού στον κόσμο, καθώς στην κατά κε­φα­λή του έκ­φρα­ση αντι­στοι­χεί σε κάτι πα­ρα­πά­νω από 20000 ευρώ για κάθε πο­λί­τη.

Κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς ως στό­χος που ισο­δυ­να­μεί με την ρήξη και την ανα­τρο­πή και δη­μιουρ­γεί στις μέρες μας, στην βαθιά κρίση του συ­στή­μα­τος, κοι­νω­νι­κή δυ­να­μι­κή ιστο­ρι­κής νίκης!