Ιστορικά επείγουσα η μαζική Αριστερά!

Το 2024 βρίσκει τον Μητσοτάκη και την κυβέρνηση της ΝΔ κυρίαρχους στο
πολιτικό σκηνικό καθώς δεν αντιμετωπίζουν καμία απειλή ή ακόμη και πίεση
από την αντιπολίτευση. Το θατσερικό ΤΙΝΑ (δεν υπάρχει εναλλακτική)
εμφανίζεται ανανεωμένο στην Ελλάδα του 2024 απουσία κυβερνητικής
εναλλακτικής. Ωστόσο από την εποχή της νεοφιλελεύθερης αυτοπεποίθησης και
του δυναμισμού των ιδεών της «απελευθερωμένης αγοράς» και της
«παγκοσμιοποίησης», που ενισχύθηκαν από την πτώση του «υπαρκτού
Σοσιαλισμού», δεν έχουν απομείνει και πολλά πέρα από τα διαρκώς
κλιμακούμενα αδιέξοδα του πολιτικού συστήματος, στην Ευρώπη και όχι μόνο,
χωρίς ουσιαστική κυβερνητική εναλλακτική και με αδύναμους μηχανισμούς
οικοδόμησης κοινωνικών συναινέσεων, σε κοινωνίες ολοένα αυξανόμενων
ανισοτήτων, σε οικονομικό πλαίσιο ακρίβειας, πληθωρισμού και κρατικών
παρεμβάσεων υπέρ των «από πάνω», στην εποχή της βάρβαρης κλιμάκωσης των
ιμπεριαλιστικών και ενδοϊμπεριαλιστικών πολέμων, στην Παλαιστίνη και στην
Ουκρανία, στην εποχή της διακινδύνευσης του ίδιου του ανθρώπινου πολιτισμού
δια της κλιμάκωσης της οικολογικής καταστροφής του πλανήτη.

Ο σχεδόν μισός αιώνας νεοφιλελεύθερης (ν/φ) στρατηγικής, η οποία απετέλεσε
όχι μόνο μια οικονομική επιλογή αλλά ταυτόχρονα και μία ταξική/ πολιτική
αστική αντεπίθεση στις κατακτήσεις του «παγκόσμιου Μάη» και στην αριστερά,
απέδωσε συνέπειες όχι μόνο οικονομικές, βυθιζόμενος μετά το 2008 στην
κρίση και στην παρακμή, αλλά και πολιτικές αλλάζοντας την «γεωμετρία» του
πολιτικού συστήματος, πανευρωπαϊκά (και όχι μόνο). Στην θέση του παλιού
διπολισμού δεξιάς – σοσιαλδημοκρατίας (σ/δ) αναδύεται, ως συγχώνευση, το
«ακραίο κέντρο» (χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Μακρόν) με, συχνά, μόνη
αντιπολίτευση την ακροδεξιά (από την οποία αντλεί και ενσωματώνει
χαρακτηριστικά). Πρόκειται για διαρκή διολίσθηση προς ένα δεξιό ν/φ μοντέλο
κράτους, όπου κυριαρχεί η καταστολή και ο αυταρχισμός παρά η συναίνεση. Το
πλαίσιο είναι ασφυκτικό τόσο στην οικονομική βάση όσο και στο πολιτικό
εποικοδόμημα και δεν επιτρέπει την χάραξη βαθιών αριστερών διαχωριστικών
στο εσωτερικό του πέρα από έναν ορισμένο, αδιέξοδο και από κυβερνητικής
σκοπιάς υποκριτικό, αταξικό «δικαιωματισμό». Η ν/φ εποχή χαρακτηρίζεται
επίσης και από το αντίστοιχο πολιτισμικό πλαίσιο, το λεγόμενο
«μετανεωτερικό» ή «μεταμοντέρνο», που έχει μετατρέψει την πάλη των ιδεών
από αντιπαράθεση (κοσμο)θεωριών, επιχειρημάτων και γενικεύσεων σε πάλη
υποκειμενισμών, στιγμιαίων εντυπώσεων και «επικοινωνίας».

Η πρότερη πολιτική απόπειρα να αμφισβητηθεί η ν/φ στρατηγική, υπό την ώθηση
του διεθνούς αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος, και να διεκδικηθεί το
πολιτικό κενό που δημιουργεί με την δεξιά μετάλλαξή της η
σ/δ-κεντροαριστερά, από τα νεοπαγή «πλατιά κόμματα» της ριζοσπαστικής
αριστεράς, απέτυχε, με αποκορύφωμα τον ΣΥΡΙΖΑ που έστριψε στο «μονόδρομο»
των μνημονίων ως κυβέρνηση. Ωστόσο το πολιτικό κενό παραμένει καθώς οι
διαρκώς αυξανόμενες «κοινωνικές ανισότητες» δεν βρίσκουν πολιτική έκφραση
και εκπροσώπηση στην εποχή της χρεωκοπίας της μεταρρυθμιστικής αριστεράς/
κυβερνητικής κεντροαριστεράς συγκροτώντας ιστορική πρόκληση για την
αντικαπιταλιστική αριστερά του 21 ^ου αιώνα!

Μεταμοντέρνα προπαγάνδα και νεοφιλελεύθερος κυνισμός

Στην Ελλάδα σήμερα, η απουσία ανταγωνιστικής αντιπολίτευσης και ουσιαστικά
εναλλακτικής κυβερνητικής πρότασης (που να γίνεται αντιληπτή ως τέτοια από
την κοινωνία) συγκροτεί πλαίσιο πολιτικό και ιδεολογικό. Έτσι είναι η ίδια
κυβερνητική πολιτική που πνίγει μαζικά αλλά και νομιμοποιεί μετανάστες,
ευνοεί την ασυδοσία του κέρδους, την ακρίβεια και τους πλειστηριασμούς και
προβάλει πως τιμωρεί με πρόστιμα πολυεθνικές και τράπεζες, δηλώνει
αποφασιστικά πως θα νομιμοποιήσει τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών την ώρα
που ο υπουργός Εξωτερικών λογοκρίνει εικαστικό έργο κατά των γυναικοκτονιών
και οι δολοφόνοι του Ζακ Κωστόπουλου κυκλοφορούν ελεύθεροι, ιδιωτικοποιεί
την Υγεία και την Παιδεία (παρακάμπτοντας το Σύνταγμα) στο όνομα της
βελτίωσης της Δημόσιας Εκπαίδευσης και του ΕΣΥ, τσακίζει τα εργατικά και
συνδικαλιστικά δικαιώματα στο όνομα του «δικαιώματος» στην υποπληρωμένη
υπερεργασία, υλοποιεί εξοπλιστικό πρόγραμμα «μαμούθ» την ώρα που επιχειρεί
εξομάλυνση με την Τουρκία, είναι αλληλέγγυα με το «αμυνόμενο» Ισραήλ και
στέλνει πλοίο στην περιοχή την ώρα που δηλώνει ανησυχία για τους αμάχους
και προκρίνει την λύση των δύο κρατών…

Φυσικά η εικόνα που παρουσιάζεται αντιστρέφει την πραγματικότητα. Η ουσία
της κυβερνητικής πολιτικής κρύβεται (σε κοινή θέα) στον προϋπολογισμό, στα
εταιρικά κέρδη, στη διαρκή υποχώρηση των μισθών έναντι του πλούτου, στο
ξήλωμα των εργατικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων, στην οριζόντια
φορολόγηση, στο αυταρχικό / αστυνομικό κράτος, στον εφαρμοσμένο εθνικισμό
και στον ρατσισμό απέναντι σε μετανάστες, ρομά, γυναίκες και lgbt, νεολαία,
φτωχούς. Η συμπεριφορά της αιχμής του δόρατος της κρατικής εξουσίας και
βίας, δηλαδή της αστυνομίας και των δικαστηρίων, συχνά τεκμηριώνει την
ταξική αλήθεια.

Διεθνή συστημικά μέσα «αποθεώνουν» την κυβέρνηση Μητσοτάκη για τις
«μεταρρυθμίσεις» μα κυρίως οι ίδιοι οι Έλληνες καπιταλιστές, όπως ο
Μυτιληναίος[i].

Ο Μητσοτάκης διαχειρίζεται την προπαγάνδα δημιουργώντας συχνά σύγχυση στους
πολιτικούς του αντιπάλους, φευ και στην αριστερά, όπως στα «εθνικά»
ζητήματα ή στο «γάμο των ομόφυλων» αλλά η, προς ώρας, «επιτυχία» του, δεν
κρύβει το σκληρό ταξικό πρόσημο της πολιτικής του ούτε λύνει τα ίδια της τα
αδιέξοδα, εγχώρια και στα πλαίσια της ευρωπαϊκής και διεθνούς κατάστασης.
Έτσι, χωρίς αντίπαλο, υπέστη εμβληματικές ήττες στην αυτοδιοίκηση και ήδη
έχει υποχρεωθεί σε ανασχηματισμό. Δημοσκοπικά, παρότι υπερέχει απολαμβάνει
επίσης τη μόνιμα πλειοψηφική άποψη ότι η ζωή τους και η χώρα πάει «από το
κακό στο
χειρότερο»[ii].

Σοσιαλφιλελευθερισμός

Η «εικόνα» είναι πολύ σημαντική κυρίως όταν δεν μπορεί να αμφισβητηθεί η
ουσία, η νεοφιλελεύθερη στρατηγική. Αυτό αφορά στα κόμματα του
«σοσιαλφιλελευθερισμού», το ΠΑΣΟΚ και το ΣΥΡΙΖΑ. Το μεν ΠΑΣΟΚ είναι το
κόμμα που ανέλαβε, επί πρωθυπουργίας Σημίτη, αποφασιστικά τη νεοφιλελεύθερη
στροφή μετά την ήττα από τις εργατικές, λαϊκές αντιστάσεις, της κυβέρνησης
Κ. Μητσοτάκη. Στα μάτια της κοινωνίας κατέρρευσε ακόμη και ως «αριστερή
μνήμη» στα χρόνια των μνημονίων και της συγκυβέρνησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ εγκατέλειψε
οριστικά την αριστερή πορεία με το 3ο μνημόνιο. Η εκλογική κατάρρευσή του
ήρθε οχτώ χρόνια μετά. Ο Κασσελάκης αποτελεί τη συνέχεια της
νεοφιλελεύθερης προσαρμογής του Τσίπρα χωρίς τα προσχήματα.

ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν άλλο δρόμο παρά να συγκλίνουν στον ίδιο ακριβώς
πολιτικό χώρο, του «σοσιαλφιλελευθερισμού» παρά τις αντιθέσεις των
γραφειοκρατιών, προκειμένου να επιχειρήσουν να συγκροτήσουν δεύτερο
συστημικό πόλο, κατά το πρότυπο του πολιτικού συστήματος των ΗΠΑ, με
κυβερνητικές ελπίδες και φιλοδοξίες.

Η Νέα Αριστερά δεν έχει ξεκαθαρίσει το πολιτικό της στίγμα και εμφανίζεται
αμήχανη ως προς τη στρατηγική επιλογή. Αν ωστόσο ο δρόμος προς την
«αντινεοφιλελεύθερη» ταυτότητα (και πολύ περισσότερο την αντικαπιταλιστική)
είναι δύσβατος γεμάτος αυτοκριτική μα και κρίσιμα συμπεράσματα και
επανασύνδεση με το κίνημα, ο δρόμος προς τον «σοσιαλφιλελεύθερο» πόλο, ως
τρίτη «συνιστώσα», μοιάζει, εκτός από επίσης δύσκολος, εξευτελιστικός καθώς
θα τεκμηριώσει μια διάσπαση χωρίς μείζονες πολιτικές/στρατηγικές διαφορές.
Αντίστοιχες και οι οργανωτικές επιλογές μεταξύ εκλογικής συγκρότησης μέσω
κοινοβουλευτικής ομάδας και απόπειρας οικοδόμησης οργάνωσης με κοινωνική/
κινηματική παρέμβαση. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει!

ΚΚΕ

Στο χώρο της αντινεοφιλελεύθερης, ριζοσπαστικής, αντικαπιταλιστικής
αριστεράς κυριαρχεί σήμερα το ΚΚΕ που βλέπει το τελευταίο διάστημα την
εκλογική του επιρροή να αυξάνεται, φτάνοντας δημοσκοπικά έως και το 10%. Το
αφήγημά του παρουσίασε ο γραμματέας Κουτσούμπας στην εκδήλωση του κόμματος
για τη «συμπαράταξη», στο ΣΕΦ, στις 11/12/2023. Η τοποθέτηση ανέδειξε τη
διεκδίκηση του ρόλου βασικού αν όχι μοναδικού «αντίπαλου στην κυβέρνηση
Μητσοτάκη» βασισμένη στην άνοδο του ΚΚΕ εκλογικά, συνδικαλιστικά.
Αντικαπιταλιστική κριτική στην κυβέρνηση αλλά και στην «ανασύνθεση της
σοσιαλδημοκρατίας» των ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, στο «κράτος –
δολοφόνο» Ισραήλ με ξεκάθαρη υποστήριξη του παλαιστινιακού αγώνα. Κάλεσμα
για συμπόρευση με το ΚΚΕ χωρίς αναγκαία συνολική συμφωνία. Κατέληξε με τον
στόχο για μια «λαϊκή διακυβέρνηση και εξουσία» και «μία διαφορετική
οργάνωση της κοινωνίας, σοσιαλιστική –
κομμουνιστική…»[iii].

Είναι προφανές ότι το ΚΚΕ επιχειρεί να διεκδικήσει το κενό στ’ αριστερά του
πολιτικού σκηνικού και μια προσέγγιση της «μαζικής πολιτικής» στο όνομα του
αντικαπιταλισμού, του Σοσιαλισμού και του Κομμουνισμού. Βέβαια όσο το
εκλογικό ποσοστό ανεβαίνει αντίστοιχα μεγαλώνουν και οι απαιτήσεις για
συγκεκριμένη κυβερνητική εναλλακτική πρόταση και πρόγραμμα αλλά και
πολιτικό υποκείμενο που θα επιτρέπει και θα μπορεί να διαχειριστεί τις
κοινωνικές/ πολιτικές πιέσεις και την αντίστοιχη, αναπόφευκτη, «εσωτερική»
ιδεολογικοπολιτική πάλη. Το σχήμα «ΚΚΕ και συμπορευόμενοι» είναι επιεικώς
αδύναμο να αντιμετωπίσει τέτοιες προκλήσεις. Το ΚΚΕ δεν προτείνει κανενός
είδους πολιτικό μέτωπο της αριστεράς παρά μόνο ατομική «συμπαράταξη» –
αντίστοιχα κινείται και στο συνδικαλιστικό πεδίο – διεκδικώντας, με μεγάλο
δισταγμό, περιορισμένο μέρος από το πολιτικό κενό στ’ αριστερά.

Όταν ο γραμματέας έφτασε να καταγγείλει το ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ ως βοήθεια στο
σύστημα προκειμένου να αντιμετωπίσει τις «ρωγμές» του στην περίοδο 2010 –
2015 εκ των πραγμάτων άφησε εκτεθειμένο το ίδιο του το κόμμα στο ερώτημα
για τις δικές του επιλογές στην πρόσφατη περίοδο της κρίσης του πολιτικού
συστήματος. Το ΚΚΕ σε όλη την περίοδο της διεθνούς κινηματικής και
πολιτικής ανάτασης ενάντια στη νεοφιλελεύθερη, καπιταλιστική
παγκοσμιοποίηση και εν τέλει στην Ελλάδα ενάντια στα μνημόνια πήρε σαφείς
αποστάσεις τόσο από τα κινήματα όσο και από τις πολιτικές διεργασίες στην
αριστερά και αυτό δημιουργεί σοβαρή επιφύλαξη για την ουσία του σχεδίου που
εμφανίζει σήμερα.

Ταυτόχρονα, στα λεγόμενα «εθνικά θέματα» και τη στάση του ΚΚΕ απέναντι στην
κυβερνητική προσέγγιση των «ελληνοτουρκικών» η επιλογή του εισηγητή ήταν
σαφής: «…Γιατί στην πραγματικότητα δρομολογείται μια εφ’ όλης της ύλης
διαπραγμάτευση και στο τραπέζι παραμένουν οι απαράδεκτες διεκδικήσεις της
τουρκικής άρχουσας τάξης. Διεκδικήσεις, οι οποίες αφορούν: Και την
αποστρατιωτικοποίηση και την αμφισβήτηση των δικαιωμάτων των ελληνικών
νησιών. Και την προώθηση του δόγματος της «Γαλάζιας Πατρίδας». Και την
αναθεώρηση της Συνθήκης της Λοζάνης. Και τον χαρακτηρισμό της μουσουλμανικής
μειονότητας της Θράκης ως τουρκικής. Και τη διαιώνιση της κατοχής, μαζί με
την αναβάθμιση του «ψευδοκράτους» στη Βόρεια
Κύπρο…»[iv].

Πρόκειται για τον ίδιο «κατάλογο» που παραθέτει κάθε εθνικιστική
προσέγγιση! Τοποθέτηση ξεκάθαρη, χωρίς περιστροφές, χωρίς καν την έμφαση
στο «ΝΑΤΟϊκό επιχείρημα» που συνήθως συνοδεύει αυτής της κοπής τις
τοποθετήσεις από αριστερούς χώρους, όπως π.χ. στο ζήτημα των εξοπλισμών.

Η επιλογή της πατριωτικής/ εθνικιστικής αιχμής ως αντιιμπεριαλιστικής
θέσης, στην αριστερή εναλλακτική, υπήρξε κεντρική τόσο στην παράδοση της
ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας όσο και σε οργανώσεις και κόμματα της
κομμουνιστικής αριστεράς που βασίζονται στον στόχο/ στάδιο της «εθνικής
ανεξαρτησίας» και σε διάφορες εκδοχές της «θεωρίας της εξάρτησης».

Η ιστορία του ελληνικού αλλά και διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος είναι
γεμάτη, ωστόσο, από τραγικές ήττες – προϊόν αυτών ακριβώς των αντιλήψεων. Ο
εθνικισμός αποτελεί καίριο ιδεολογικό συστατικό της
καπιταλιστικής/ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας και επεκτατικότητας παρά απάντηση
σε
αυτήν[v].

Στο παρελθόν, στα πλαίσια μαζικών, λαϊκών κινημάτων αυτοδιάθεσης ή/και
εθνικής απελευθέρωσης, υπό όρους και προϋποθέσεις (όπως η παρουσία ισχυρής
αριστεράς και ταυτόχρονα αδύναμης ή απούσας άρχουσας τάξης), η
απελευθερωτική ορμή μπορούσε να πάρει ταξικά/ αντικαπιταλιστικά
χαρακτηριστικά. Στις μέρες μας ο ηρωικός αγώνας του Παλαιστινιακού λαού,
γνήσιο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα (παρότι με ιδεολογικοπολιτική ηγεσία
καθόλου αριστερόστροφη), στέλνει διεθνώς το ισχυρό μήνυμα της πάλης όχι
τόσο σε «όμορα κινήματα», καθώς τέτοια δεν υπάρχουν και πολλά, αλλά στους
«υπηκόους» των καπιταλιστικών/ιμπεριαλιστικών κρατών, στην εργατική τάξη,
τα κινήματα των «από κάτω» και την αριστερά, διεθνώς, στις ΗΠΑ, στις
ευρωπαϊκές χώρες, στην Ελλάδα έως και στο ίδιο το Ισραήλ. Ακόμη και ως
«εξαίρεση» η Παλαιστίνη (που δεν είναι ανεξάρτητο, καπιταλιστικό, «έθνος –
κράτος»), υπογραμμίζει πως ο αντιιμπεριαλισμός της εποχής μας είναι η πάλη
ενάντια στους εξοπλισμούς, τη στρατιωτικοποίηση και την επιθετικότητα,
ενάντια στην ίδια την άρχουσα τάξη της εκάστοτε χώρας, ότι ουσιαστικά είναι
ταυτόσημος με τον αντικαπιταλισμό!

Στην υπόθεση των «ελληνοτουρκικών» δεν αντέχει καν η «αντιιμπεριαλιστική»
ερμηνεία καθώς η Ελλάδα αποτελεί σαφή ιμπεριαλιστικό «παίκτη» στην περιοχή,
κρίσιμης σημασίας για τη ΝΑΤΟϊκή συμμαχία.

Οι (εθνικιστικές/πατριωτικές) προσεγγίσεις αυτές ωστόσο καθορίζουν επίσης
τα όρια της «εναλλακτικής πρότασης». Ιστορικά έχουν παράξει τις πιο δεξιές
απαντήσεις στην κυβερνητική πρόκληση. Η «λαϊκομετωπική» παράδοση έχει δώσει
τραγικές ήττες για το κομμουνιστικό κίνημα. Το ΚΚΕ έχει πάρει απόσταση από
αυτές τις επιλογές του παρελθόντος παίρνοντας απόσταση από την ίδια τη
διακύβευση, με τη θέση ότι είναι αδιάφορο ποιος είναι ο διαχειριστής του
αστικού κράτους. Σήμερα, μπροστά στην πρόκληση της μαζικοποίησης της
επιρροής του θα χρειαστεί να αποσαφηνίσει ποιο είναι το περιεχόμενο του
«βασικού αντίπαλου του Μητσοτάκη» καθώς και της «λαϊκής διακυβέρνησης και
εξουσίας».

Παρά ταύτα και παρότι ο χώρος της πολιτικά «ανέστιας» κοινωνικής αριστεράς
είναι πολύ ευρύτερος από τις επιδόσεις του, η τοποθέτησή του ΚΚΕ αποτελεί
σήμερα μέτρο και όριο της πολιτικής και εκλογικής διεκδίκησης του αριστερού
κόσμου που απορρίπτει τον σοσιαλφιλελεύθερο χώρο.

Εξωκοινοβουλευτική ριζοσπαστική/αντικαπιταλιστική αριστερά

Η ριζοσπαστική, αντικαπιταλιστική, εξωκοινοβουλευτική αριστερά εμφανίζεται
με διαφορετικές απαντήσεις σε πολλά, κρίσιμα ζητήματα, από τα
χαρακτηριστικά της συγκυρίας και της περιόδου έως τις τακτικές επιλογές.
Χαρακτηριστικό του φάσματος των εκτιμήσεων είναι τοποθετήσεις που βλέπουν
«δεξιά στροφή» της κοινωνίας και βαθιά υποχώρηση όσο και εκ διαμέτρου
αντίθετες που βλέπουν στους αμυντικούς ταξικούς αγώνες της περιόδου την
εργατική/ λαϊκή αντεπίθεση. Είναι περιπτώσεις που ιστορικά έχουν υπάρξει
όταν η δεξιά και μάλιστα ο φασισμός κατάφερε να συγκροτήσει λαϊκό κίνημα
και ρεύμα όπως και αντίστροφα, στις μεγάλες στιγμές του κινήματος και της
αριστεράς που έδωσαν έως επαναστάσεις. Δεν συμβαίνουν όμως σήμερα. Παρά
τις προσδοκίες και τους στόχους της κυβέρνησης Μητσοτάκη, παρά την σαφή
πολιτική υπεροχή του, παρά τις σφοδρές επιθέσεις στις κατακτήσεις του
εργατικού/ μαζικού κινήματος ο ιδεολογικοπολιτικός συσχετισμός μέσα στην
κοινωνία απέχει πολύ από κάποιο δεξιό θρίαμβο. Στο σύνολο του εκλογικού
σώματος η δύναμη της κυβέρνησης είναι περίπου 25%. Η εικόνα χαρακτηρίζεται
περισσότερο από την κρίση της πολιτικής αριστεράς παρά από τη δύναμη και
την ιδεοπολιτική υπεροχή της δεξιάς. Αριστερή κοινωνική «ζήτηση» αλλά
ανεπαρκής πολιτική «προσφορά».

Η ανάγκη του μετώπου διακηρύσσεται σχεδόν απ’ όλες τις οργανώσεις με
κοινό παρονομαστή την κατανόηση της υποκειμενικής ανεπάρκειας της καθεμιάς
απέναντι στα καθήκοντα και τις προκλήσεις της περιόδου και αυτό αποτελεί
μια σημαντική βάση εκκίνησης. Ωστόσο κρύβοντας συχνά διαφορετικά σχέδια,
όπως πολλάκις έχει αποδειχτεί το τελευταίο διάστημα. Η επιτυχία στο δήμο
της Αθήνας ήταν προϊόν των συνθηκών και της ανάγκης και περισσότερο δείχνει
τη «ζήτηση» και το εύρος του ακροατηρίου παρά κάποιο «μοντέλο». Η ιδέα της
επανάληψης στις ευρωεκλογές απαιτεί πολύ πιο σοβαρές δεσμεύσεις, τόσο στο
πολιτικό πλαίσιο όσο και στην τακτική.

Στη συζήτηση αυτή συμμετέχουν οργανώσεις και πολιτικές συλλογικότητες με
διαφορετικές καταγωγές, απόψεις και ιστορικότητα. Επίσης όμως με πλούσια
ιστορία κοινής δράσης, κατάκτηση αποδεδειγμένα χρήσιμη στο κίνημα και συχνά
σημαντική και αποτελεσματική αναντίστοιχα με την πολιτική και εκλογική
επιρροή των οργανώσεων. Εντούτοις οι προσπάθειες για κοινή πολιτική δράση
είναι πιο απαιτητικές και οι εμπειρίες από αυτές δεν απολογίζονται με τον
ίδιο τρόπο. Οι περιορισμένες επιδόσεις τόσο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ όσο και των
ΜΕΡΑ25/ΛΑΕ δεν επιβεβαίωσαν τις προσδοκίες.

Η αναζήτηση της ενότητας της αριστεράς, των μετώπων, της συμπαράταξης είναι
η ελάχιστη γείωση με την πραγματικότητα. Όμως αυτή η «ενότητα» δεν είναι
αυτοσκοπός και μάλιστα εκλογικής στόχευσης αλλά (πρέπει να) είναι πεδίο
ουσιαστικής συζήτησης, παραγωγής συμπερασμάτων, συνύπαρξης διαφορετικών
ρευμάτων.

Η πρόσφατη 20ετία και ιδιαίτερα η περίοδος από το 2010 και μετά, πρέπει να
βρεθεί στο επίκεντρο της ανάλυσης και να παραχθούν συμπεράσματα που να
εξελίσσουν τη συζήτηση για τη σύγχρονη αριστερά και τον αντικαπιταλισμό ως
μαζική δυνατότητα, παρά διαρκείς επιβεβαιώσεις.

Στην «εκλογική εικόνα», η κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ θέτει στο επίκεντρο το
ζήτημα της διεκδίκησης των αριστερών πρώην ψηφοφόρων του. Όμως αυτή η
εικόνα είναι όψιμη. Ουσιαστικά πρόκειται για την επανάληψη ως φάρσα των
συνεπειών της «αριστερής» διαχείρισης του ν/φ «μονόδρομου», μιας ακόμη
«πασοκοποίησης».

Η περίοδος μεταξύ 2010 – 2015 ανέδειξε συμπυκνωμένα τα στοιχεία της κρίσης
του πολιτικού συστήματος του ώριμου έως σάπιου νεοφιλελευθερισμού, τις
πολιτικές προκλήσεις, τις απαντήσεις που δόθηκαν και τις συνέπειές τους.
Την κατάρρευση της σοσιαλδημοκρατίας ως αποτέλεσμα της ταύτισής της με τη
μνημονιακή κρίση της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης και την συγκυβέρνηση. Την
ανάδειξη αριστερής κυβέρνησης με την υπόσχεση/προσδοκία της ρήξης με τα
μνημόνια. Με την εκλογική εκτόξευση ενός μικρού «πλατιού κόμματος»/
μετώπου, του ΣΥΝ με οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, θέτοντας
το ζήτημα της «κυβέρνησης της αριστεράς» ως ρεαλιστική διακύβευση. Την
ιστορική καταγραφή του ταξικού και πολιτικού διαχωρισμού του
δημοψηφίσματος, συνέπεια της αριστερής κυβέρνησης. Το αναπόφευκτο της
σύγκρουσης (έναντι της συνθηκολόγησης που επικράτησε) κυρίως με την εγχώρια
άρχουσα τάξη και το «βαθύ κράτος» και βέβαια με την ΟΝΕ/ΕΕ. Την ήττα της
ριζοσπαστικής αριστεράς και των διάφορων επιλογών της, μέσα αλλά και έξω
από τον ΣΥΡΙΖΑ, από τις δυνάμεις της σοσιαλφιλελεύθερης συνθηκολόγησης που
εκπροσώπησε ο Τσίπρας σε συνθήκες πολιτικής κρίσης του συστήματος και
μαζικής κοινωνικής ριζοσπαστικοποίησης προς τ’ αριστερά. Την πανευρωπαϊκή
και διεθνή ακτινοβολία των πολιτικών εξελίξεων στην Ελλάδα, ιδιαίτερα προς
τον κόσμο των κινημάτων και της αριστεράς, σε αυτή την περίοδο.

Η τρέχουσα περίοδος αναδεικνύει την επείγουσα ανάγκη συγκρότησης
εναλλακτικής πρότασης στο νεοφιλελευθερισμό/ καπιταλισμό/ ιμπεριαλισμό. Με
άμεση χρησιμότητα και σαφή προοπτική. Πρόταση εναλλακτικής στρατηγικής με
την υπεράσπιση της αντικαπιταλιστικής ανατροπής και της επικαιρότητας του
σοσιαλισμού ως στόχο που βρίσκεται στο ιστορικό παρόν παρά στο παρελθόν ή
στο αόριστο μέλλον. Εναλλακτικής πολιτικής που διεκδικεί την «κυβέρνηση της
αριστεράς» ως μεταβατικό σύνθημα/στόχο προς την κλιμάκωση της σύγκρουσης με
την άρχουσα τάξη και το κράτος της και την προοπτική της καταστροφής του
από την εργατική/ λαϊκή αντιεξουσία και τις μορφές της. Στόχος για
«κυβέρνηση της αριστεράς» ως εναλλακτική στον καταστροφικό «κυβερνητισμό»
της αριστεράς. Εναλλακτική οργανωτική που θα διεκδικήσει το πεδίο της
οργάνωσης σε όλη την κοινωνική κλίμακα, αναλαμβάνοντας ουσιαστικά τις
υποχρεώσεις που εγκατέλειψε ο καταρρέον μαζικός ρεφορμισμός της
σοσιαλδημοκρατίας.

Σήμερα η διακύβευση αφορά στην οικοδόμηση «μαζικής αριστεράς», ως άμεσα
αναγκαίο πολιτικό εργαλείο για το κίνημα και την κοινωνική πλειοψηφία. Ως
πεδίο συνύπαρξης και πάλης αντιλήψεων και ταυτόχρονα ως αποτελεσματική
οργάνωση για την υποστήριξη της εργατικής/ λαϊκής/ κινηματικής αυτενέργειας
και απελευθερωτικής πορείας.

---

[i]


https://www.iefimerida.gr/politiki/mytilinaios-gia-mitsotaki

[ii]

Ενδεικτικά:

https://www.iefimerida.gr/politiki/dimoskopisi-opinion-poll-kyriarhia-nd-diafora-247-apo-deytero-pasok

,

https://www.reporter.gr/Eidhseis/Politikh/590448-Dhmoskophsh-Alco-H-oikonomia-%C2%ABponaei%C2%BB,-alla-h-ND-%C2%ABpetaei%C2%BB


https://www.newsbeast.gr/politiki/arthro/10377913/dimoskopisi-palmos-analysis-me-24-monades-diafora-i-nd-trito-komma-o-syriza-nai-sta-mi-kratika-aei-dichazei-o-gamos-omofylon

[iii]


https://www.kke.gr/article/Omilia-toy-GG-tis-KE-toy-KKE-Dimitri-Koytsoympa-stin-ekdilosi-tis-Kommatikis-Organosis-Attikis-sto-SEF/

[iv]

Όπ.π.

[v]

Γιάννης Μηλιός «Έθνη, εθνική αυτοδιάθεση και ιμπεριαλισμός»,
περιοδικό Θέσεις Ιανουάριος/Μάρτιος 2024 σελ. 17-54

Άνοδος και πτώση του ΣΥΡΙΖΑ: το τελευταίο επεισόδιο

Σχεδόν δυό δεκαετίες πέρασαν από την ίδρυση του ΣΥΡΙΖΑ. Τότε, στις αρχές του αιώνα και ήδη από τα τέλη του προηγούμενου, ήταν μια εποχή κινηματικής ανάτασης, ενάντια στη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό, για τα δικαιώματα όλων, μια περίοδος ενθουσιασμού και ελπίδας για μια προοπτική όχι μόνο αντινεοφιλελεύθερη αλλά ακόμη και αντικαπιταλιστική. Τάσεις και τμήματα της ριζοσπαστικής έως αντικαπιταλιστικής αριστεράς είδαν στην περίοδο μια ευκαιρία και μια υποχρέωση. Όχι όλη η αριστερά, υπήρξαν και αντίστροφα σεχταριστικά αντανακλαστικά. 

Με αφορμή την υποψηφιότητα Κασσελάκη για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ*

Η εμφάνιση της υποψηφιότητας Κασσελάκη τάραξε τα «λιμνάζοντα ύδατα» του αγώνα για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο νεαρός «πετυχημένος εφοπλιστής και επιχειρηματίας» από τις ΗΠΑ, υποψήφιος σε μη εκλόγιμη θέση στο ψηφοδέλτιο Επικράτειας του ΣΥΡΙΖΑ στις προηγούμενες εκλογές, εμφανίζεται ως φορέας μιας –υποτίθεται– διαφορετικής και πιο τολμηρής πρότασης από τους/ις άλλους/ες υποψηφίους και, πάντως, πιο ξεκάθαρης τουλάχιστον σε τούτο: Το «Α» της Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι υποχρέωση, αλλά βαρίδι, και στη θέση του μπαίνει το «Α» της Ανασυγκρότησης. Τίνος πράγματος; Μα του «υπάρχοντος», του σύγχρονου, στρατηγικά νεοφιλελεύθερου ελληνικού κράτους. 

Απολογισμός των εκλογών και η επόμενη μέρα για την Αριστερά*

1. Με αυτοπεποίθηση και αλαζονεία εμφανίστηκε στις προγραμματικές δηλώσεις  ο Μητσοτάκης. Η κυβέρνηση αισθάνεται ισχυρή και είναι έναντι των πολιτικών της αντιπάλων. Όμως η πορεία της δεν θα είναι ανέφελη αλλά μέσα σε ναρκοπέδιο, τόσο λόγω εθνικών όσο και ευρωπαϊκών και διεθνών συνθηκών. Η απουσία ισχυρού πολιτικού αντιπάλου ευνοεί την κλιμάκωση του κυβερνητικού, κρατικού αυταρχισμού αλλά και της αναξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος. 

Διαβάστε περισσότερα: Απολογισμός των εκλογών και η επόμενη μέρα για την Αριστερά*

2. Στις εκλογές κατέρρευσε ο δικομματισμός. Αποτελεί την πάγια μέθοδο συγκρότησης  κοινωνικών και πολιτικών συναινέσεων την οποία όμως καταστρέφει η ίδια η νεοφιλελεύθερη στρατηγική και πολύ περισσότερο μέσα στις συνθήκες της πολυεπίπεδης κρίσης της. Αυξάνοντας ταυτόχρονα τις «ανισότητες» αλλά και τον αυταρχισμό και την κρατική τρομοκρατία (πχ Γαλλία). Ο Μητσοτάκης επιδιώκει να αντιμετωπίσει επικοινωνιακά το πρόβλημα αυξάνοντας την υπουργοποίηση στελεχών προερχόμενων από το ΠΑΣΟΚ και μειώνοντας τους ακροδεξιούς στην κυβέρνηση. Ταυτόχρονα προβάλει το «νεοφιλελεύθερο δίχτυ» για τα κατώτερα και απολύτως εκτεθειμένα κοινωνικά τμήματα (pass, «καλάθι» κ.α.) ως πολιτική κοινωνικής προστασίας με ταυτόχρονες «νότες» υποκριτικού δικαιωματισμού. Επιχειρεί μια εκδοχή μεταξύ Μελόνι/Ορμπάν και Μακρόν, ενσωματώνοντας στοιχεία και από τα δύο «υποδείγματα». 

Παρά ταύτα η χαλάρωση του Συμφώνου Σταθερότητας λόγω πανδημίας, ακρίβειας και πληθωρισμού τελειώνει και επανέρχεται η «δημοσιονομική πειθαρχία» που βρίσκει την Ελλάδα (και όχι μόνο) με δυσθεώρητο χρέος. Πίσω από αυτές τις εξελίξεις κρύβονται νέα «μνημόνια» με ή χωρίς εισαγωγικά.  

Αυτή η κυβερνητική θητεία της ΝΔ είναι κρίσιμη καθώς εάν στην προηγούμενη κατέρρευσε η αντιπολίτευση σε αυτήν θα κριθεί το βάθος της κοινωνικής ανοχής στις επιθέσεις, τόσο στους όρους εργασίας και διαβίωσης και στα δημοκρατικά δικαιώματα όσο και στο πεδίο των ιδεών.

3. Ο κίνδυνος της ακροδεξιάς είναι κάτι παραπάνω από προφανής. Το ποσοστό των ακροδεξιών κομμάτων στην Βουλή (Σπαρτιάτες/Χρυσή Αυγή, Λύση, Νίκη) ξεπερνά το 13%.
4. ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ συγκλίνουν αντικειμενικά στην ανάγκη κάλυψης του χώρου της (νεοφιλελεύθερης) σοσιαλδημοκρατίας. Υποκειμενικά υπάρχουν δυσκολίες. Η εκκίνηση του σημερινού ΠΑΣΟΚ είναι το πρώτο μνημόνιο και η «πασοκοποίηση» ενώ του ΣΥΡΙΖΑ η ριζοσπαστική αριστερά. Παρότι η εξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε σοσιαλφιλελεύθερο κόμμα μείωσε πολύ τις διαφορές, τα ακροατήρια των δύο κομμάτων δεν αθροίζονται. Το μεγαλύτερο μέρος των απωλειών του ΣΥΡΙΖΑ από το 2015 μέχρι σήμερα είναι αριστερόστροφο/ ριζοσπαστικό και παρά τις όποιες εκλογικές μετακινήσεις, ουσιαστικά είναι πολιτικά «ανέστιο». Χρωματίζει τα χαρακτηριστικά της πολύ μεγάλης αποχής. Σε κάθε περίπτωση και πέρα από τις αντιφάσεις και τους ανταγωνισμούς του πολιτικού προσωπικού των δύο κομμάτων του σοσιαλφιλελευθερισμού, η ανοικοδόμηση του χώρου της σοσιαλδημοκρατίας ως αντιπάλου της δεξιάς απαιτεί «αριστερή στροφή» τόσο όσο να την αντιληφθεί η κοινωνία ως τέτοια, πράγμα που είναι πολύ δύσκολο ακόμη και συμβολικά.
5. Για τις πολιτικές εξελίξεις δεν ευθύνεται γενικά ο κόσμος, ο «λαός» αλλά τα πολιτικά υποκείμενα και φυσικά της αριστεράς. Η κατάρρευση  του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί πλήγμα για όλη την αριστερά. Η σχετική αύξηση του ΚΚΕ δεν αλλάζει την εικόνα καθώς είναι πολύ μικρή σε σχέση με τις απώλειες του ΣΥΡΙΖΑ. Στις δεύτερες εκλογές όλα τα αριστερά κόμματα (πλην πολύ μικρών εξαιρέσεων) έχασαν αντικειμενικές ψήφους. Ο κανόνας της αποχής λόγω προδιαγεγραμμένου αποτελέσματος που έπληξε και τη ΝΔ δεν ισχύει στα κόμματα στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ η ψήφος δόθηκε ως επικρότηση της ιδεολογικοπολιτικής «σημαίας» και όχι ως «ρεαλιστική» τακτική. Ως εκ τούτου το συμπέρασμα είναι οδυνηρό συνολικά και υπογραμμίζεται τόσο από την αποτυχία του ΜΕΡΑ25 όσο και από την εκλογική κατάρρευση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. 

Κανένας σχηματισμός της ριζοσπαστικής, αντικαπιταλιστικής, κομμουνιστικής αριστεράς δεν διεκδίκησε το πολιτικό κενό της δεξιάς κατρακύλας της σ/δ και ιδιαίτερα του ΣΥΡΙΖΑ αλλά συνέβη το αντίθετο. 

6. Σήμερα το ΚΚΕ εμφανίζεται ως ο πρώτος αν όχι ο μοναδικός παραλήπτης της ιστορικής πρόκλησης πλην είναι τουλάχιστον αμφίβολο τί συμπεράσματα και συνακόλουθα επιλογές θα προκρίνει. Τα πανηγύρια για το αποτέλεσμα, η επιβεβαίωση της πολιτικής του 10 – 15 στην ανακοίνωση της ΚΕ, η επίθεση στην αριστερά αντί στην δεξιά στον προεκλογικό των δεύτερων εκλογών και βέβαια η απόρριψη της προφανούς μεταβατικής θέσης για την κρατικοποίηση των σιδηροδρόμων δεν προϊδεάζει μεγάλες αλλαγές στην πολιτική του. Ωστόσο η πρόκληση/ πίεση για ανάληψη ευθυνών μαζικής αριστερής πολιτικής είναι κι αυτή οφθαλμοφανής και θα χρειαστεί να την διαχειριστεί. Απαιτεί παρακολούθηση και τακτική πέρα από συναισθηματισμούς και ιδεολογικές εμμονές. 
7. Η απάντηση του κινήματος είναι η πρώτη προφανής ανάγκη και μάλιστα ιδιαίτερα επιβεβλημένη σε κάθε πρόκληση, σε αυτές τις συνθήκες. Εν τούτοις πρώτον δεν διασφαλίζεται από τις καλές προθέσεις και την προπαγάνδα και δεύτερον δεν αρκεί! Το κρίσιμο ζήτημα είναι η διεκδίκηση της μαζικής, πολιτικής αριστεράς! 

Παλαιότερα, όταν το κίνημα και η ταξική πάλη οξυνόταν πολύ και καθοριζόταν από πολύ μαζικές κινητοποιήσεις/ απεργίες έφερνε πολιτικά αποτελέσματα, νίκες ή/και συμβιβασμούς. Στις μέρες μας βλέπουμε μαζικότατες και μαχητικότατες κινητοποιήσεις να μην κάμπτουν την αδιαλλαξία της κυβέρνησης, όπως χαρακτηριστικά συμβαίνει στην Γαλλία. Διαμορφώνεται μια συνθήκη όπου το μαζικό κίνημα μπορεί να φτάσει σε μαζικότατα επίπεδα χωρίς ωστόσο να αναφύονται στοιχεία προεπαναστατικής περιόδου και ταυτόχρονα να απουσιάζει ή να υστερεί η πολιτική του εκπροσώπηση. Η κατάρρευση της σοσιαλδημοκρατίας ως «μαζική αριστερά» στα χρόνια του νεοφιλελεύθερου μονόδρομου δημιουργεί κενό εκπροσώπησης των «από κάτω» το οποίο δεν έχει γίνει δυνατό μέχρι σήμερα να διεκδικηθεί αποτελεσματικά και να καλυφθεί από την ριζοσπαστική και αντικαπιταλιστική αριστερά. Η πρώτη περίοδος των «πλατιών κομμάτων» στην Ευρώπη που συγκροτήθηκαν ακριβώς πάνω σε αυτό τον στόχο έκλεισε άδοξα από τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ που έφτασε στην κυβέρνηση χωρίς να αποτελεί συμπλήρωμα του υπάρχοντος σοσιαλφιλελευθερισμού (ΠΑΣΟΚ) και οδηγήθηκε στην μετάλλαξή του σε σοσιαλφιλελεύθερο κόμμα και στην ίδια την κατάρρευσή του.

Σήμερα είμαστε στο χαμηλό σημείο αυτής της διαδικασίας, στην φάση της ήττας, όμως ορισμένα βασικά χαρακτηριστικά του πολιτικού πλαισίου παραμένουν. Η ν/φ στρατηγική βρίσκεται σε κρίση, το πολιτικό σύστημα σε βαθιά αναξιοπιστία (πρόσφατο παράδειγμα η άνοδος της ακροδεξιάς στην Γερμανία) και το πολιτικό κενό στ’ αριστερά εξακολουθεί να χάσκει. 

8. Κλειδί στην ελληνική (και όχι μόνο) συζήτηση αποτελεί το 2015! Το πριν και το μετά. Το πριν αφορά στην διαδικασία της συγκέντρωσης δύναμης διάφορων και διαφορετικών αριστερών σχηματισμών και της, ορισμένου βαθμού, συνύπαρξής τους σε κοινό οργανωτικό σχήμα. Επίσης αφορά στη διαπίστωση ότι η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς την κυβέρνηση και την κορύφωση των προκλήσεων καθορίστηκε από την πολύ ριζοσπαστική προπαγάνδα. Εάν δεν υποσχόταν ρήξη με τα μνημόνια δεν θα έφτανε ποτέ σε θέση διεκδίκησης της κυβέρνησης. Το ερώτημα που στοιχειώνει αυτή την συζήτηση είναι αν υπήρχε άλλος δρόμος από αυτόν που ακολούθησε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ με την υπογραφή του 3^ου μνημονίου. Η θετική απάντηση σε αυτό το ερώτημα φέρνει μαζί της και την αποδοχή του κυβερνητικού στόχου γιατί προφανώς διαφορετικά, δεν θα ετίθετο καν το ζήτημα.  

Η συζήτηση αυτή περιέχει όλα τα σημαντικά ζητήματα που τίθενται στην αριστερά της εποχής μας ξεκινώντας από το κρίσιμο ζήτημα ύπαρξης μαζικής αριστεράς που τίθεται με όρους επείγοντος. Το ζήτημα της ανταπόκρισης από την αντικαπιταλιστική σκοπιά, στον αυθόρμητο ρεφορμισμό των μαζών σε μη επαναστατικές συνθήκες και ταυτόχρονα με την ουσιαστική απουσία ισχυρού, κυβερνητικού πολιτικού ρεφορμισμού. Δηλαδή το ζήτημα της μεταβατικής πολιτικής στην πράξη (χωρίς ωστόσο ιδιαίτερη σχετική εμπειρία από το παρελθόν). Το ζήτημα της «κυβέρνησης της αριστεράς» (και οι αντίστοιχοι αυστηροί όροι και προϋποθέσεις) ως κορυφαίο μεταβατικό σύνθημα και στόχο και ως προϋπόθεση για την διεκδίκηση της μαζικής πολιτικής με τη συγκρότηση «κυβερνητικού προγράμματος». Η κληρονομιά από τα πρώτα χρόνια της Γ’ Διεθνούς, της τακτικής του «ενιαίου μετώπου», είναι η βάση γι αυτές τις προσεγγίσεις αλλά χρειάζονται σύγχρονες επεξεργασίες και συγκεκριμενοποίηση σε πολιτικές συνθήκες πολύ διαφορετικές από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα. 

Το ζήτημα του πολιτικού υποκειμένου, του κόμματος που να μπορεί να εξασφαλίσει αυτούς του στόχους. Με δημοκρατία ως λειτουργία που εξασφαλίζει την αποτελεσματικότητα με μέτρο την οργάνωση της συλλογικότητας και το ρίζωμα στην κοινωνία ως έμπρακτη περιγραφή του ταξικού/ κοινωνικού ακροατηρίου. 

Το ερώτημα «κόμμα ιδεολογικής καθαρότητας» ή «πλατύ κόμμα» συνύπαρξης ρευμάτων και απόψεων σε ριζοσπαστική βάση, διακηρυγμένο αντικαπιταλισμό και αδιάλλακτα αντινεοφιλελεύθερη πολιτική, είναι ανεπίκαιρο καθώς η συγκέντρωση της δύναμης και η διεκδίκηση της μαζικής πολιτικής επείγει.

Στο υπόβαθρο αυτών των κατευθύνσεων ωστόσο βρίσκεται το ζήτημα της «επικαιρότητας του σοσιαλισμού» ως άρνηση και αντίθεση σε κάθε θεωρία και προσέγγιση «σταδίων». Αυτό σημαίνει το άνοιγμα της συζήτησης για το σύγχρονο καπιταλισμό και μάλιστα για τις θεωρίες για τον ιμπεριαλισμό που συχνά περιέχουν την αντίληψη της «μεταβατικής» καπιταλιστικής κοινωνίας με πυρήνα έναν ορισμένο εθνικισμό παρά και εναντίον της μεταβατικής προσέγγιση της αντικαπιταλιστικής ανατροπής. 

9. Βέβαια όλα αυτά μπορεί σήμερα να μοιάζουν προθύστερα ή και συζήτηση «πολυτελείας» καθώς η ήττα της αριστεράς και η δεξιά επέλαση βαραίνει τόσο το στελεχιακό δυναμικό των οργανώσεων όσο και κυρίως τον πλατύ κόσμο της αριστεράς. Ωστόσο η πάλη δεν σταματά και το πετυχημένο αντιρατσιστικό φεστιβάλ της Αθήνας έδειξε πως παρά την πολιτική αποστοίχιση ο αριστερός κόσμος διψά για συσπείρωση και δηλώνει ετοιμότητα πρώτα και κύρια ενάντια στο ρατσισμό/ φασισμό της ακροδεξιάς, της κυβέρνησης και του κράτους! Χρειαζόμαστε μια γραμμή «μαζικής αριστεράς» για την κοινωνία που θα αποτελεί την βάση της συσπείρωσης των προθύμων δυνάμεων παρά μια γραμμή για την συσπείρωση των δυνάμεων της ριζοσπαστικής, αντικαπιταλιστικής αριστεράς γενικά.   

Οι συμμετέχοντες στην συζήτηση αυτή οφείλουμε να κάνουμε ένα βήμα περισσότερο από το σημείο που βρισκόμαστε. Οι μάχες είναι μπροστά μας με πρώτη τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Το φθινόπωρο θα πρέπει να επανέλθουμε με συνδιοργανωμένη εκδήλωση/ δήλωση της αποφασιστικότητάς μας να πετύχουμε την εκκίνηση μιας νέας πρωτοβουλίας για την συγκέντρωση της δύναμης και την διεκδίκηση της μαζικής, ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής πολιτικής! 

*Τοποθέτηση της Αντικαπιταλιστικής Πολιτικής Ομάδας στην εκδήλωση του rproject στις 11/7/2023, στην Αθήνα https://youtu.be/nZ6K9QDDZWU?t=1779

Ψήφος για αριστερή αντιπολίτευση – προετοιμασία για την επόμενη μέρα*

Το ναυάγιο που κόστισε την ζωή εκατοντάδων μεταναστών /τριων μας έχει συγκλονίσει. Λίγους μήνες πριν μας είχε συγκλονίσει η σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη. Παρότι τα θύματα τώρα ήταν πολλαπλάσια οι διαδηλώσεις και οι εκδηλώσεις οργής είναι σαφώς χαμηλότερης κλίμακας. Είναι εγκλήματα του καπιταλισμού, του ελληνικού καπιταλισμού και της συγκεκριμένης κυβέρνησης, η οποία, ιδαίτερα στο ζήτημα των μεταναστών είναι μία επιθετικά ακροδεξιά κυβέρνηση μάλλον η χειρότερη στο είδος μέσα στην ίδια την ρατσιστική ΕΕ.

Ενίχυση της αριστερής αντιπολίτευσης – ψήφο στη ριζοσπαστική/ αντικαπιταλιστική Αριστερά

Νικήτρια τη ΝΔ ανέδειξαν οι εκλογές της 21^ης Μάη. Οι 20 μονάδες από το δεύτερο ΣΥΡΙΖΑ προκάλεσαν αίσθηση ως μη αναμενόμενη διαφορά.

Συμβολή στη συζήτηση για μια σύγχρονη αντικαπιταλιστική πολιτική

Η 4ετία της κυβέρνησης Μητσοτάκη υπήρξε η χειρότερη εδώ και μισό αιώνα, ενάντια στα συμφέροντα της εργατικής τάξης και της κοινωνικής πλειοψηφίας. Κυβέρνηση ακραίας ταξικής μεροληψίας, σκληρής επίθεσης στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του εργατικού κινήματος, αυταρχική και φασίζουσα, μια σύμφυση δογματικού νεοφιλελευθερισμού και ακροδεξιάς (με συμμετοχή πολλών φασιστών υπουργών για πρώτη φορά από την Χούντα), αμετροεπής και αλαζονική. 

Η σημασία της απεργίας των εκπαιδευτικών στις 15/2*

Γιώργος Σαπουνάς**

Οι εκπαιδευτικοί της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης απεργούν στις 15/2 ενάντια στην επιλογή της υπ. Παιδείας Κεραμέως να προχωρήσει βιαστικά στην υλοποίηση της «ατομικής αξιολόγησης» και να βάλει τους σύμβουλους – επιθεωρητές στην τάξη.

Χαιρετισμός της ΑΠΟ στη Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (21 – 22/ 1 /2023)

Συντρόφισσες και σύντροφοι σας ευχαριστούμε για την πρόσκληση την οποία θεωρούμε τιμητική γι αυτό και θα αποφύγουμε μια εθιμοτυπική προσέγγιση χάρη της ουσίας.

Η Συνδιάσκεψη αυτή είναι κατά  την γνώμη μας, η σημαντικότερη στην διαδρομή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ εδώ και σχεδόν μιάμιση δεκαετία, έχει καταγραφεί με την στάση της μέσα στους αγώνες και στην πολιτική πάλη, στη συνείδηση του μαζικού κοινωνικού ακροατηρίου ως η «Αντικαπιταλιστική Αριστερά».

Όχι στο ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό! Για μια διεθνιστική, εργατική, σοσιαλιστική πολιτική απάντηση

Η διοργάνωση της εκδήλωσης ενάντια στον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό από την Αντιπολεμική Πρωτοβουλία των Οργανώσεων της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς είναι σημαντική καθώς επιδιώκει την προβολή των ιδεών της εργατικής και λαϊκής αλληλεγγύης και του διεθνισμού κόντρα στις αντιδραστικές ιδέες του εθνικισμού, του μιλιταρισμού και του πολέμου. Ιδιαίτερα σε μια περίοδο επικίνδυνη που την χαρακτηρίζει η όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και η συνεχιζόμενη πολεμική σύγκρουση της Ρωσίας και του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία. 

Συγκέντρωση της δύναμης της Ριζοσπαστικής και Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς για να φύγει η κυβέρνηση Μητσοτάκη απ’ τα κάτω και απ’ τ’ αριστερά!*

Γιώργος Σαπουνάς
Λίγο πριν φύγει η χρονιά και ταυτόχρονα για τα καλά μέσα στην προεκλογική περίοδο οι πολιτικές διακυβεύσεις για την Αριστερά δείχνουν πως το νέο έτος θάναι.. και πάλι το 2015!
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη εδώ και τέσσερα χρόνια κυβερνά σαν ο γνήσιος κληρονόμος των μνημονίων και διεκδικεί την συνέχεια ενώ απέναντί του βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα πιο αδύναμος και διστακτικός πολιτικά και από το … «παράλληλο πρόγραμμα» του 2015!

Η πετυχημένη από άποψη συμμετοχής, εκδήλωση των οργανώσεων της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς παρά τις διάφορες και διαφορετικές εκτιμήσεις σε πτυχές της συγκυρίας αλλά και στα συμπεράσματα για την κατάσταση της ταξικής και πολιτικής πάλης και το πως φτάσαμε ως εδώ, έχει εντούτοις ένα ισχυρό κοινό στοιχείο/ συμπέρασμα που βρίσκεται στο υπόβαθρο: την αδήριτη ανάγκη για κοινή δράση τόσο στο κίνημα όσο και στην πολιτική, στις μάχες και στις εκλογές, όπως αναγράφεται και στην αφίσα της εκδήλωσης.
Ωστόσο από το σημείο αυτό, το οποίο αποτελεί ασφαλώς κατάκτηση, σημαντικό αυτοκριτικό συμπέρασμα και αφετηρία κινηματικών και πολιτικών πρωτοβουλιών κοινής δράσης, είναι αναγκαίο να προχωρήσουμε δημιουργικά αυτή την απαιτητική συζήτηση. Με επιμονή στα ζητήματα της κοινής πολιτικής δράσης (καθώς η κοινή δράση στο κίνημα είναι σε μεγάλο βαθμό κατακτημένη) και ιδιαίτερα, λόγω προεκλογικής περιόδου, στα ζητήματα των εκλογών.
Ασφαλώς ισχύει διαχρονικά πως «εάν οι εκλογές άλλαζαν τον κόσμο θα ήταν παράνομες». Ωστόσο καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τις συνθήκες μέσα στις οποίες διεξάγεται η πάλη και οπωσδήποτε σε μη επαναστατικές συνθήκες αποτελούν την κορύφωση της πολιτικής διεργασίας με μαζικούς όρους.
Χρειάζεται να αποσαφηνίσουμε εάν σχεδιάζουμε κάποια μορφή διαδικασίας για μετωπική πολιτική συγκρότηση ή εάν μιλάμε μόνο για εκλογική συνεργασία. Βέβαια ακόμη και η εκλογική συνεργασία αποτελεί μορφή μετωπικής πολιτικής συγκρότησης πλην μάλλον είναι η χαμηλότερη βαθμίδα.
Έπειτα θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε εάν περιγράφουμε συνεργασία και κοινή δράση οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής, αντικαπιταλιστικής, επαναστατικής Αριστεράς ή εάν αυτή η κίνηση αφορά και οργανώσεις του ριζοσπαστικού ρεφορμισμού ή όπως λέμε τα τελευταία χρόνια της «αντιμνημονιακής Αριστεράς».
Εάν αφορά μόνο στον χώρο της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς γεννιέται το ερώτημα τί συμβαίνει με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Εάν πάλι μιλάμε για ευρύτερη συσπείρωση θα πρέπει να τεθούν κριτήρια που θα περιγράφουν τα όρια και την ευρύτητα.
Εξάλλου είναι αναγκαίο να τεθεί ένα σαφές πλαίσιο κριτηρίων που να αφορά τόσο στις ανάγκες και τα αιτήματα των «από κάτω» όσο όμως και στο εκλογικό/ πολιτικό υποκείμενο καθαυτό. Κάθε πολιτικός οργανισμός εξάλλου, πολύ περισσότερο μετωπικός, αποτελεί ταυτόχρονα και πεδίο πάλης απόψεων που όσο πιο καθορισμένο είναι τόσο καλύτερα για την αποτελεσματικότητά του.
Ως προς την ουσία της πολιτικής και ιδίως της εκλογικής τακτικής από την αντικαπιταλιστική σκοπιά, θέτουμε στην συζήτηση ορισμένες παρατηρήσεις.
Στα χρόνια της Μεταπολίτευσης την πολιτική, οργανωτική, εκλογική έκφραση της πλειοψηφίας του αριστερού κόσμου κατάφερε να την κατακτήσει η Σοσιαλδημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα για πολλά χρόνια να δημιουργηθεί μια ορισμένη συνθήκη που καθόριζε σε μεγάλο βαθμό τις τακτικές της ριζοσπαστικής, αντικαπιταλιστικής, επαναστατικής, κομμουνιστικής Αριστεράς. Αυτές οι τακτικές χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Αυτές που αναγνώριζαν τον ρεφορμιστικό χαρακτήρα της Σοσιαλδημοκρατίας και αναζητούσαν την βέλτιστη έκφραση του ενιαίου μετώπου και στο εκλογικό πεδίο, όπως «αλλαγή δεν γίνεται χωρίς την Αριστερά» ή ακόμη και «ψήφο στο ΠΑΣΟΚ χωρίς αυταπάτες» και αυτές που επέλεγαν την εξομοίωση του ρεφορμιστικού ΠΑΣΟΚ με την Δεξιά σε μια κατεύθυνση σεχταριστική όπως το «πέντε κόμματα δύο πολιτικές». Σε κάθε περίπτωση όμως και παρότι οι διαφορετικές τακτικές είχαν ασφαλώς και διαφορετικά αποτελέσματα δημιουργώντας ταυτόχρονα νέες προκλήσεις, το πλαίσιο ήταν για χρόνια «σταθερό» και «προστατευμένο» καθώς την Δεξιά ανέτρεπε εκλογικά κάθε φορά το ΠΑΣΟΚ εκφράζοντας την αριστερή προσδοκία «των πολλών και από κάτω». Το κατά πόσο δικαίωνε αυτή την προσδοκία και πώς η πολιτική και οργανωτική σχέση με την μαχώμενη κοινωνία μετατράπηκε σε κυρίως πελατειακή σχέση είναι μία άλλη συζήτηση.
Αυτή η διαδικασία, ο δικομματισμός όπως χαρακτηρίστηκε, έλαβε τέλος το 2010 με το μνημόνιο και την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ δημιουργώντας ένα προφανές πολιτικό και εκλογικό κενό. Όμως θάταν λάθος να δει κάποιος αυτή την εξέλιξη μόνο σε εθνικό επίπεδο και να συμπεράνει πώς τα πάντα κρίθηκαν από το χρέος και το μνημόνιο. Η πραγματικότητα είναι πως η διαδικασία μετάλλαξης της Σοσιαλδημοκρατίας είναι πανευρωπαϊκό και διεθνές φαινόμενο 10ετιών. Δεν αφορά ούτε την κρίση χρέους ούτε τα μνημόνια αλλά την συνολική υποταγή του μαζικού πολιτικού ρεφορμισμού στο νεοφιλελεύθερο μονόδρομο χάνοντας την ιστορική του ταυτότητα (Σοσιαλισμός δια του κοινοβουλευτικού δρόμου και των μεταρρυθμίσεων). Τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα σήμερα, όπου υπάρχουν, αποτελούν κυριολεκτικά «ρεφορμισμό σε αποδρομή».
Ακριβώς εκεί όπου το κενό πολιτικής εκπροσώπησης του αριστερού κόσμου και των «από κάτω» εμφανίζεται πιο εμφατικά, στην Γαλλία και στην Ιταλία όπου ιστορικά, μαζικά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα έχουν πλέον εκλείψει, διαπιστώνουμε ότι το πρόβλημα βρίσκεται στην «προσφορά» παρά στην «ζήτηση». Στην Γαλλία το σχήμα του Μελανσόν, μια εκλογική συμμαχία της Αριστεράς που έδωσε την πολιτική εντύπωση μιας Αριστεράς ριζοσπαστικής και ανυπάκουης κατάφερε να διεμβολίσει το απεχθές δίδυμο Μακρόν – Λεπέν ενώ στην Ιταλία που κάτι ανάλογο δεν έγινε δυνατό να εμφανιστεί πρώτευσε η φασιστική Δεξιά (προσαρμοσμένη νεοφιλελεύθερα) με αποχή ωστόσο 45%.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ συγκροτήθηκαν στην ίδια ιστορική περίοδο του αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος και των «πλατιών κομμάτων», ως απαντήσεις στα αριστερά της νεοφιλελεύθερης Σοσιαλδημοκρατίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε να δώσει αντινεοφιλελεύθερη εναλλακτική. Απέτυχε γιατί ηττήθηκε η αριστερή, ριζοσπαστική του πτέρυγα και όχι γιατί ήταν καταδικασμένος να αποτύχει ως διαδικασία μετωπικής πολιτικής συγκρότησης «ρεφορμιστικών και επαναστατικών δυνάμεων» και πλαίσιο «ενότητας και διαπάλης».
Σήμερα δεν εξελίσσεται σε αναβίωση της Σοσιαλδημοκρατίας. Αρκεί να θυμηθούμε ότι τελευταία φορά το ΠΑΣΟΚ, ήδη βυθισμένο στην αναξιοπιστία απέναντι στα αριστερά του κοινωνικά ακροατήρια και ξεκάθαρα πόλος διαχείρισης της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής, κέρδισε εύκολα τις εκλογές με το αριστερότατο σύνθημα «λεφτά υπάρχουν», ανασύροντας στην ουσία τις μνήμες του παρελθόντος. Ο ΣΥΡΙΖΑ μετά την «κωλοτούμπα» του 2015 και το δικό του μνημόνιο δεν μπορεί να υποσχεθεί πια σχεδόν τίποτα στους «από κάτω». Μαζί με το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ προσπαθεί να συγκροτήσει στην Ελλάδα τη στρατηγική του Μακρόν («ακραίο κέντρο», όχι ρεφορμισμός), μάλλον σε έκδοση καρικατούρας. Τα αδιέξοδά του είναι τεράστια και θα κλιμακωθούν έντονα αν χάσει τις εκλογές.
Από αυτή την σκοπιά το κενό πολιτικής εκπροσώπησης (αλλά και οργάνωσης) των «αριστερών και από κάτω» παραμένει.
Εντούτοις και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ απέτυχε επίσης παρότι υπήρξε διαδικασία μετωπικής συγκρότησης «αμιγώς αντικαπιταλιστικών / επαναστατικών οργανώσεων». Μάλιστα τώρα βρίσκεται μπροστά σε κρίσιμα, υπαρξιακά ερωτηματικά που πρέπει να απαντήσει.
Το ΚΚΕ δεν ήθελε ούτε στην προηγούμενη φάση (2010- 2015) ούτε και τώρα να αναλάβει ηγετικές ευθύνες απέναντι στον μαζικό αριστερό κόσμο και τους «από κάτω». Ως προς τις εκλογές, η τοποθέτηση ότι δεν έχει καμιά σημασία ποια είναι η κυβέρνηση κάθε φορά σημαίνει γενναίο βήμα απομάκρυνσης από τα καθήκοντα της μαζικής πολιτικής.
Τέλος, στα πλαίσια της κοινοβουλευτικής Αριστεράς, το ΜΕΡΑ25 αποτελεί ένα νεοπαγή πολιτικό σχηματισμό, γνωστό κυρίως από το πολιτικό προφίλ του ιδρυτή του Γ. Βαρουφάκη. Δεν έχει σταθεροποιήσει την σχέση του με κοινωνικά και εκλογικά ακροατήρια ούτε την ιδεολογικοπολιτική του ταυτότητα. Ο προεκλογικός του λόγος είναι ριζοσπαστικός και ενωτικός, αν και ασαφής, πλην θα φανούν μελλοντικά τόσο οι ουσιαστικές του επιλογές όσο και η «βιωσιμότητά» του.
Ο αριστερός κόσμος σήμερα ζητά να φύγει ο Μητσοτάκης. Το είδαμε και πρόσφατα στη μεγάλη διαδήλωση της Γενικής Απεργίας, στις 9/11 όπου τα συνθήματα αναδείκνυαν, αντικειμενικά και αυθόρμητα, τον πολιτικό της χαρακτήρα χωρίς αντίστοιχη έκφραση στο κεντρικό πολιτικό πεδίο.
Μπροστά στις εκλογές οποιοδήποτε ψηφοδέλτιο θέλει να εκφράσει με όρους μαζικής πολιτικής την Ριζοσπαστική Αριστερά οφείλει να διεκδικήσει τον δικό του ρόλο και την απάντηση στο αίτημα «να φύγει η κυβέρνηση της Δεξιάς και ο Μητσοτάκης». Προτείνοντας κατεύθυνση σύγκρουσης και ανατροπής της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής και ταυτόχρονα απόρριψης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και πολέμων και βέβαια του ίδιου του ΝΑΤΟ. Προτείνοντας πρόγραμμα ταξικής μεροληψίας με έμφαση στην αναδιανομή παρά σε εναλλακτικές καπιταλιστικής ανάπτυξης π.χ. με εθνικό νόμισμα και με όρους αμεσότητας παρά και μόνο γενικής προπαγάνδας της σοσιαλιστικής στρατηγικής.
Απ’ αυτή την σκοπιά και συμπερασματικά σήμερα, απέναντι σε ένα εκτεταμένο και «ορφανό» ιδεολογικοπολιτικά, κοινωνικό ακροατήριο που «διψά» για αριστερές απαντήσεις και εναλλακτικές στο νεοφιλελεύθερο ζόφο, μπορεί να σταθεί με διεκδικητική φιλοδοξία μια αντίστοιχα εκτεταμένη, ενιομετωπική συγκέντρωση της πολιτικής δύναμης της Ριζοσπαστικής Αριστεράς που θα είναι διαθέσιμη να αναλάβει τα «ρεφορμιστικά» καθήκοντα που σήμερα χηρεύουν, σε μη επαναστατικές συνθήκες όμως από θέσεις μεταβατικές, αντινεοφιλελεύθερες και αντιιμπεριαλιστικές και στρατηγική αντικαπιταλιστική, σοσιαλιστική.
*Βασισμένο στην παρέμβαση της Αντικαπιταλιστικής Πολιτικής Ομάδας στην εκδήλωση της 19/12, στο Studio.

Η ΚΡΥΦΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΩΤΕΙΝΗ ΖΩΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

 

Μπερίτσης Βασίλης, Γραμματέας Συλλόγου ΑμεΑ Ιλίου 

Χρησιμοποιώ την έκφραση η κρυφή ζωή των ανθρώπων με αναπηρία και με χρόνιες παθήσεις γιατί αυτοί και οι οικογένειες τους παρόλο που αποτελούν το 10% του πληθυσμού είναι αόρατοι στα μάτια της υπόλοιπης κοινωνίας. Αυτό συμβαίνει γιατί απλά δεν τους βλέπουμε. Δεν τους βλέπουμε γιατί δεν μπορούμε να τους συναντήσουμε στο δρόμο, στη δουλειά, στις κοινωνικές υπηρεσίες στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.  Και αυτό συμβαίνει γιατί δεν υπάρχει η υλική υποδομή (πρόσβαση) να βγει στο δρόμο ένας άνθρωπος με καρότσι. Να περπατήσει με ασφάλεια ένας άνθρωπος με πρόβλημα όρασης, ακόμη και ένας ηλικιωμένος, ή μια έγκυος γυναίκα. Δεν τους  βλέπουμε στην εργασία γιατί απλά δεν υπάρχουν ειδικά προγράμματα χρηματοδότησης για την απασχόληση αυτών των ανθρώπων που θα μπορούσαν να προσφέρουν στην παραγωγική διαδικασία. Δεν τους βλέπουμε στα social media γιατί δεν παρέχεται ο κατάλληλος εξοπλισμός για να χρησιμοποιήσουν την τεχνολογία. Ακόμη κρυφή ζωή έχουν τα πιο φωτεινά πρόσωπα του κόσμου, τα παιδιά. Γιατί δεν τα βλέπει κανείς στις παιδικές χαρές που παίζουν τα άλλα παιδάκια, καθώς μόνο ένας Δήμος στην Αττική διαθέτει τα κατάλληλα παιχνίδια για να παίζουν τα παιδιά με ασφάλεια (Δ. Παλ. Φαλήρου). Δεν τους βλέπει κανείς σε κοινωνικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις (θέατρα π.χ) γιατί εκτός των προβλημάτων προσβασιμότητας αυτοί και οι οικογένειες τους αδυνατούν να ανταπεξέλθουν οικονομικά λόγω του αυξημένου κόστους ζωής.    

     

Για την Αριστερά των σύγχρονων αναγκών

Εισηγητικό κείμενο για την συζήτηση της ΑΠΟ

Εισαγωγή

Η κυβέρνηση του Μητσοτάκη επί τρία χρόνια επιχειρεί συστηματικά να αλλάξει ριζικά τον πολιτικοϊδεολογικό συσχετισμό στην χώρα αντιγράφοντας όχι μόνο όλες τις κεντρικές πολιτικές και γεωπολιτικές επιλογές των ΕΕ – ΝΑΤΟ αλλά ταυτόχρονα τις χειρότερες πλευρές του «νεοφιλελεύθερου κράτους» όπως αυτές έχουν εκδηλωθεί τόσο στις ΗΠΑ όσο και σε χώρες της ΕΕ. Δίπλα στις πολιτικές που βαθαίνουν βίαια την μεταφορά πλούτου από τους πολλούς στους λίγους επιχειρώντας ταυτόχρονα την πλήρη καταστροφή των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και δυνατοτήτων των εργαζόμενων, βρίσκεται η σκληρή αστυνομική καταστολή, ο ρατσισμός, ο εθνικισμός και ο μιλιταρισμός. Περιτυλιγμένα υποκριτικά σε ένα πλαίσιο «πολιτικής ορθότητας» με δήθεν ευαισθησίες φύλου, περιβάλλοντος κ.λ.π. Χοντροκομμένες επιλογές, ακροδεξιές  δηλώσεις, γκάφες και σκάνδαλα περιλαμβάνονται στην διακυβέρνηση του Μητσοτάκη. Ο απώτερος στόχος είναι να παγιωθεί μια  κοινωνική πλειοψηφία που θα συνηθίσει και θα αποδεχτεί ότι έτσι λειτουργούν τα πράγματα, αποκλειστικά στην βάση των ατομικών επιλογών και της τύχης. Υπάρχει ένα ρίσκο σ΄αυτή την επιλογή καθώς επιδιώκει και προκαλεί την ταξική και πολιτική σύγκρουση και αντίδραση. Εντούτοις, αν και όσο αυτή δεν προκύπτει, υπάρχει ο κίνδυνος η κοινωνία να στρέφεται ολοένα και πιο δεξιά και η μοίρα και ο φόβος να παίρνουν την θέση της βούλησης και της δράσης όπως και η ατομικότητα την θέση του συλλογικού αγώνα για τους/τις περισσότερους/ες.  

Ομιλία Γιώργου Σαπουνά (μέλος ΔΣ ΣΕΠΕ Αμαρουσίου, Παρεμβάσεις), στο συνέδριοτης ΔΟΕ (Ιούνης 2022)

Το πανό που βρίσκεται εδώ πίσω μου λέει 100 χρόνια ΔΟΕ. 100 χρόνια διαδρομή του Συνδικάτου με αγώνες, ενίοτε πολύ σκληρούς και δυναμικούς αγώνες, κομμάτι του ελληνικού εργατικού κινήματος, που όμως σήμερα βρίσκεται σε διακινδύνευση ότι μπορεί να φτάνει και στο τέλος της διαδρομής. Να μας μείνουν τα 100 χρόνια να σκεφτόμαστε το παρελθόν σε συνθήκες που μπορεί να μην υπάρχει μέλλον.

Το μετέωρο βήμα της ΔΟΕ

Γιώργος Σαπουνάς
Αναπληρωτής ΠΕ08, ΔΣ ΣΕΠΕ Αμαρουσίου (Διέξοδος)

Κάνοντας τον απολογισμό των τριών τελευταίων χρόνων στα σχολεία, χρόνων γεμάτα ταλαιπωρία για εκπαιδευτικούς και μαθητές/τριες, διαπιστώνει κανείς πως η πανδημία αυτή καθαυτή υπήρξε το σχετικά μικρότερο πρόβλημα. Η κυβερνητική διαχείριση της υγειονομικής κρίσης υπήρξε στοχοπροσηλωμένη στη στήριξη της λειτουργίας της αγοράς και των μεγαλοεπιχειρηματιών και τα αλλοπρόσαλλα μέτρα για την δημόσια Υγεία ήταν το αποτέλεσμα μιας ορισμένης εκτίμησης του «πολιτικού κινδύνου», δηλαδή της ανοχής και των πολιτικών τάσεων της κοινής γνώμης ώστε αυτή να μην στραφεί σύσσωμη κατά της κυβέρνησης Μητσοτάκη. 

Μαζική αντικαπιταλιστική πολιτική

Η περίοδος χαρακτηρίζεται από την κατάρρευση του νεοφιλελεύθερου ιδεολογικού πλαισίου, καθώς η πανδημία και ο πόλεμος στην Ουκρανία ανέδειξαν όλες τις αντιφάσεις και τα αδιέξοδα του σύγχρονου καπιταλισμού.

Η τοποθέτηση της ΑΠΟ στην συζήτηση «Η Αντικαπιταλιστική Αριστερά στην εποχή της κρίσης και του πολέμου» που διοργάνωσε το ΝΑΡ στα πλαίσια του φεστιβάλ «Αναιρέσεις»

1. Ο νεοφιλελεύθερος κύκλος

Η πανδημία και ο πόλεμος έχουν υπονομεύσει καίρια τόσο το νεοφιλελεύθερο ιδεολογικό πλαίσιο όσο και την ίδια την διαδικασία της παγκοσμιοποίησης.

Ο κίνδυνος της επέκτασης του πολέμου σε διεθνή κλίμακα παραμένει ενεργός και το τέλος του άγνωστο. Ταυτόχρονα η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και οι δυτικές κυρώσεις προς την Ρωσία έχουν διακόψει σημαντικές ροές χρήματος και εμπορευμάτων. Δημιουργούνται συνθήκες επαπειλούμενης ενεργειακής και επισιτιστικής κρίσης. Το πλήγμα στην παγκοσμιοποιητική διαδικασία είναι προφανές και σημαντικό.

Υπογραφές αγωνιστών-στριών στην κοινή αντιπολεμική δήλωση

Η κοινή αντιπολεμική δήλωση οργανώσεων της Αριστεράς (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΑΠΟ, ΔΕΑ, ΕΚΚΕ, «Κόκκινο Νήμα», ΝΑΡ, Ξεκίνημα, ΟΚΔΕ, ΟΚΔΕ Σπάρτακος) που παρουσιάστηκε με εκδήλωση στο ΙΛΙΟΝ Plus στις 19 Απρίλη, συγκεντρώνει υπογραφές στήριξης αγωνιστών και αγωνιστριών του κινήματος και της Αριστεράς. Παρουσιάζουμε το κείμενο με τις πρώτες 129 υπογραφές (η συλλογή υπογραφών συνεχίζεται).

Γιατί δεν συμμεριζόμαστε την πολιτική θέση της «Αριστερής Πρωτοβουλίας Διαλόγου και Κοινής Δράσης» σχετικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία

Η εισβολή της Ρωσίας του Πούτιν στην Ουκρανία, υπήρξε ένα «μεγάλο γεγονός», που θα έχει σημαντικές οικονομικές, πολιτικές, γεωπολιτικές συνέπειες. Ο κόσμος μετά τις 24 Φλεβάρη γίνεται ένας διαφορετικός, ένας πολύ πιο επικίνδυνος τόπος.

Ανακοίνωση Αντικαπιταλιστικής Πολιτικής Ομάδας (ΑΠΟ) για τον πόλεμο στην Ουκρανία

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΙΣΕΣ ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ. ΜΟΝΟ ΜΙΑ, Η ΧΑΩΔΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΗ, ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ, ΜΑΖΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΦΑΓΕΙΟ ΤΟΥ ΕΝΔΟΪΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ!

Ο πόλεμος στην Ουκρανία συγκλονίζει και τρομάζει τους λαούς όλου του κόσμου. Πολύ περισσότερο που η αντιπαράθεση Ρωσίας και ΝΑΤΟ επαναφέρει στο παγκόσμιο ακροατήριο τον τρόμο του πυρηνικού ολέθρου. Απ’ αυτή την σκοπιά δεν υπάρχουν «αποστάσεις», ίσες ή άνισες, για την Αριστερά και το εργατικό, μαζικό κίνημα, παρά μόνο μία: η απόσταση από το σφαγείο της ενδοϊμπεριαλιστικής πολεμικής αντιπαράθεσης που διακινδυνεύει να ανοίξει, κυριολεκτικά το «κουτί της Πανδώρας».